मी..

एक विश्वासू हाथ धरून पुढे चालत होतो.. मी..

एक नवं विश्व पाहण्यास अगदी आतुर होतो.. मी..

नव्या नव्या दिशेने जायची इच्छा ठेवत होतो.. मी..

कसलीच भीती न बाळगता अगदी निर्धास्तपणे पुढे जात होतो.. मी..

'त्या' धरलेल्या हातातून आत्मविश्वास घेत होतो.. मी..

प्रत्येक पाऊल न विचार करता टाकत होतो.. मी..

त्या गर्दीत अगदीच इवलासा वाटत होतो.. मी..

त्या लखलख्त्या विश्वामुळे अगदीच मंत्रमुग्ध झालो होतो.. मी..

पडलो, धडपडलो तरी कोणीतरी सावरेल ह्या आश्वासनाने बिंधास्त चालत होतो.. मी..

चालता चालता असं लक्षात आलं की तो 'विश्वासू' हाथ मागे कधीच सोडवून आलो होतो.. मी..

एक हात मग दुसरा असं करत पुढेच चाललो होतो.. मी.. 

थांबणार तर अजिबात नव्हतो.. मी..

एका अनोळख्या जगात भ्रमण करायची खळबळ मनात साठवून ठेवली होती.. मी..

पुढे चालतच राहायची महत्वाकांक्षा ठेवत होतो.. मी..

स्वतःच्या महत्वाकांक्षापायी बर्याच अपेक्षांचा जीव घेतला होता.. मी.. 

एके बाजूला अपेक्षा तर दुसर्या बाजूला काही अपुरी स्वप्नं.. एका द्वंद्वात अडकलो होतो.. मी.. 

असल्या पेचप्रसंगात स्वतःवरच विश्वास ठेवत होतो.. मी.. 

एक अधुरे स्वप्नं पूर्ण करण्याची जिद्द डोळ्यात भरून ठेवली होती.. मी.. 

त्या लखलखत्या विश्वात एक स्वतःचं स्थान निर्माण करण्यास जुमाने कष्ट घेत होतो.. मी.. 

खरं सांगायचं झालं तर तसं बरंच यश मिळवलं होतं.. मी.. 

स्वतःच्या पायांवर उभा ही राहिलो होतो.. मी.. 

जे जमणार नाही असं एके काळी वाटलं होतं ते सगळं काही करून दाखवलं होतं.. मी.. 

त्या क्षणी वळून पाहिलं तर एकटाच होतो.. मी..

तसा बराच पुढे निघून आलो होतो.. मी..

नजरे समोर यशाचे सिंहासन पाहत होतो.. मी..  

पण मागे लांब क्षितिजा जवळ उभ्या त्या 'विश्वासू' हातांची ओढ जाणवत होतो.. मी.. 

नव्या महत्वाकांक्षा आणि अपूर्ण अपेक्षा.. त्या द्वंद्वात नव्याने अडकलो होतो.. मी.. 

तेंव्हा एक महत्वाची निवड केली.. मी.. 

मागे परतण्याचा निश्चय केला.. मी..

अखेर त्या 'विश्वासू' हाताला आता ज्या आधाराची गरज होती, तो होतो.. मी..

अपुरे स्वप्नं तर पूर्ण केले होतेच.. मी.. 

पण एक नवे चित्र कोणीतरी रंगवले होते, ज्याचात होतो.. मी.. 

ते चित्र अपुरे कसं सोडू शकत होतो.. मी..

आता त्या चित्रात रंग भरायची कल्पना करत होतो.. मी..

हळू हळू असं लक्षात आलं जिथून निघालो तिथेच परत येत होतो.. मी.. 

जाऊन अजून कुठे जाणार होतो.. मी.. 

ते हात पुन्हा एकदा धरून ह्यावेळी आत्मविश्वासाने पुढे चालत होतो.. मी..

एका नव्या दिशेने.. एक नवी महत्वाकांक्षा डोळ्यात भरून घेतली होती.. मी.. 

आता कोणत्याच द्वंद्वात नव्हतो.. मी..

कारण महत्वाकांक्षा आणि अपेक्षा, दोन्ही एकाच चित्रात पाहत होतो.. मी.. 

आता मागे वळून पाहण्याची गरज जाणवत नव्हतो.. मी.. 

पुढे आणि फक्त पुढेच चालत राहायचं ध्येय ठेवलं होतं.. मी!!

ICC Cricket World Cup 2011.. a moment to cherish!

As I sit back on the couch pondering over what has gone by, it makes me wonder why am I not amongst it. I miss those incredible scenes.. now I realize what they mean when they say you don't know how it feels unless you are amongst it.. But after all to get something, you have to give up something.. Today I learn yet another lesson- "No sacrifice.. No Victory".. the United States of America has everything one desires for.. but for the craziness when people spill out on the streets.. dance on the streets all night long.. play the drums and blow the bugles and vuvuzelas.. sing along.. absolutely wreck havoc.. mount on cars and trucks holding the national flag up high.. It's about the Team for which 1.21billion (minus the 15 member squad) hearts stop beating or beat faster.. those people who fast for them and wish them good luck.. worship them as a God.. it's more than a game.. it's a religion.. It's for the Men in Blue and the moment when they won the most coveted Cup!! Savor these memories.. take photographs.. show them to your kids.. proudly say you witnessed a man who played over 20years of his life and got what he had set out for.. proudly say a man who the entire nation and every budding cricketer look up to.. Mr. Sachin Ramesh Tendulkar.. You can talk volumes about the man's achievement.. years back he flies back home from an ongoing series for his father's funeral.. and after the rituals flies back and scores a century.. such is the greatness of the man.. with over 18000 runs in ODI alone with almost 15000 runs in the slower version of the game.. at the threshold of completing 38 years of his life.. throwing himself on the field to stop every single run.. that is the commitment of the man.. the level of Integrity.. yet being so down to earth that he still treasures the Rs. 13 he got from his coach/mentor Ramakant Achrekar and calls it as his most valuable possession.. Hat's off to him.. Hat's off to the team who came under a lot of criticism after the loss to Team South Africa.. they proved today that when you desire for something from the bottom of your heart.. no matter what comes along.. NO ONE can stop you from getting there.. I saw men cry like babies.. the outburst of the emotions itself talks about what winning the World Cup meant to them.. I congratulate Team India on the achievement.. and being such a source of inspiration!! RESPECT!! you've earned it.. you deserve it!

एक एकटा.. एकटाच! (The Lonely)

खिशातून रुमाल काढला खरा, पण तो संपूर्ण ओला चिंब झाला होता. घरात येऊन बूट काढले आणि मागे वळून बघितलं तर घामाने भिजलेल्या शर्टाने भिंतीवर ऐक विचित्र नकाशा तय्यार झाला होता. सॉक्स कडे नजर टाकली आणि थेट तसाच बाथरूम मध्ये गेलो आणि सॉक्स काढून धुवायला टाकले. माझे पाय आज खूप गरम झाले होते, जणू काही आगेवर्ती चालून आलो होतो, आणि मला तो गरमपणा जाणवत देखील होता. काम करणे rather कष्ट करणे याला घाम गळणे पण का म्हणतात हे मला आज अगदी मनापासून पटून गेला होता. दमणूक तर झालीच होती, पण नुसती शारीरिक दमणूक नसून, मानसिक दमणूक ही झाली होती. आज मला हळू हळू लक्षात यायला लागलं, की नोकरी करून घर सांभाळणं इतकं अवघड का असतं. पण आज काहीसं वेगळं वाटतंय मला, म्हणजे एका अर्थाने वेगळं ही आहे पण हे सगळं पूर्वी कधी तरी घडून गेल्या सारखं देखील वाटतंय. आज पाउला पाऊलावर देजा-वू (deja vu) झाल्या सारखा भास होतोय. घरी आलो तेंव्हा दार नेहमी प्रमाणे बंदच होतं. मग ते दप्तरातून घराची किल्ली काढण्यापासून ते दार उघडून बूट काढण्यापर्यंत सगळं काही मी अनुभवलेलं होतं. आणि आज मला ते बूट आणि चप्पला सगळे पसरून गेलेले ही दिसले. आज खूप एक-एकटं ही वाटत होतं. घरात कोणी गप्पा मारायला ही नव्हतं.

एकीकडे पोटात कावळे काव-काव करत होते पण ते समोर पडलेले बूट बघवेना. म्हणून आधी ते सगळे बूट आणि चप्पला आवरून नीट कपाटात ठेवले. हे देखील करताना तसच वाटलं, कानात काहीसं पुसट-पुसटसा ओळखीचा आवाज आऐकू येत होता आणि तीच ओळखीची वाक्य मला आऐकू येत होती. मी ते सगळे विचार बाजूला सारून थेट kitchen मध्ये गेलो आणि काय खावा याचा विचार करत बसलो. अचानक कुठूनतरी कांदे पोह्यांचा खमंग वास मला येऊ लागला आणि कोणास ठाऊक का कांदे पोहे करून खावासे वाटले. पण तेवढ्यात कोणी तरी म्हणालं- “जा आधी हाथ पाय धुवून घे..” मागे वळून पाहिलं तर कोणीच नव्हतं. आज खरच मला कसले तरी भास होतायेत. मी आप-आपलाच हासून हाथ पाय धुवून kitchen मध्ये पुन्हा आलो आणि कांदा चिरायला घेतला. आज कांदा कापताना डोळ्यात पाणीही येत नव्हते. मला थोडसं ते विचित्रच वाटलं. पण आज बहुदा सगळंच काहीसं वेगळंच घडतय या विचाराने, मी हा ही विचार मनातून काढून टाकला. एकीकडे फोडणी देत होतो आणि दुसरीकडे भांड्यात पाणी उकळायला ठेवलं, म्हटलं पोह्यांबरोबर चहा ही असला तर बेत चांगला जमेल. खरं तर इतका दमून आल्यावर एवढं सगळं करत बसण्यात मला अजीबात रस नव्हता, पण भूक इतकी लागली होती आणि त्यातून घरातही कोणी नाही.

तेवढ्यात मला परत एकदा कोणी तरी बोलतंय असा भास झाला आणि एक ओळखीचं वाक्य मला आऐकू आलं- “कुच पाने के लिये कुच खोना पडता है."

ह्या वाक्याने मी अगदी थक्क झालो. मी परत त्याच विचारात ओढला जात होतो आणि मला ते नको होतं. मला माहिती होतं की तसं जर झालं तर मला एकटा असलेल्याची जाणीव खाऊन टाकेल. मी त्या विचारातून बाहेर यायचा प्रयत्न केला पण काही केल्या मला ते काही जमेना. तेवढ्यात हाताला चटका बसला आणि भानावर आलो. kitchen मध्ये सगळी कडे धूर झाला होता. Fire alarm वाजू नये म्हणून पळत Drawing Room मध्ये आलो आणि त्यातली battery काढून तो शेजारच्या टेबलावर ठेवला. पुन्हा kitchen मध्ये जाऊन चटकन gas बंद केला आणि पोह्यांकडे आशेने पाहिलं. पोहे तसे व्यवस्थित दिसत होते फक्त थोडेसे खालून भांड्याला लागून गेले होते. एक चमचा घेऊन चव घ्यावी म्हणालो तर लक्षात आले की नेहमी प्रमाणे मीठ टाकायचे विसरून गेलो होतो. आधी तर नुसताच विसरायचो. आज त्या विचारांच्या कारणा पाई विसरून गेलो होतो. पोह्यान कडे नुसताच पाहत बसलो. खाण्याची इच्छाच मरून गेली होती. "भिजलेल्या क्षणांना आठवणींची फोडणी.. आयुष्य हे चुलीवरल्या कढईतले कांदे पोहे.." फक्त फरक इतकाच ते करपलेले होते. खरच आयुष्यातली काही क्षणं अशी असतात ज्यांनी मनावर कायमची फोडणी लागते. well ते चांगले किंवा वाईट काही असू शकतात. मनावर एक ओझं असल्यासारखं वाटत होतं. आज मित्रांच्या किंवा नातेवाईकांच्या आधाराची कमी जाणवू लागली होती.

कोणाशीतरी बोलावसं वाटलं. आता मात्र खूप एकटेपणा जाणवत होता. नकळतपणे डोळ्यात पाणी ही आलं. ते वाक्य मला आजच का आऐकू आले? ह्याचा विचार करत बसलो. जरा वेळाने मला लक्षात आलं की ते सगळं जे मला देजा-वू (deja vu) वाटत होतं ते खरच आधी माझ्या बाबतीत घडून गेलेलं होतं. शाळेतून एक ४थी इयत्तेत्ला मुलगा असाच घरी यायचा तेंव्हा ही खूप दमलेला असायचा आणि घरी कोणी नसायचं. मग तो त्या पाठीवरच्या बोजड दप्तरातून किल्ली काढून ते दार उघडायचा आणि एकदा काय घरात आलो की जणू काही ती शांतता आणि एकटेपण त्याला खाऐला अंगावर येयचा. आल्या आल्या TV किंवा radio लावून सोफ्यावर बसून सॉक्स काढून फेकून देणे आणि बूट कुठेही टाकून देणे. सगळं काही माझ्या डोळ्या समोर उभं राहिलं. आज जशी भूक लागली आहे, तशीच भूक तेंव्हा ही लागलेली असायची, पण ते स्वतःच्या हाताने सगळं करणं तेंव्हा ही तितकच नको-नकोसं वाटायचं. फरक इतकाच की तेंव्हा सगळं तयार पण थंडगार असायचं आणि ते गार जेवायला नको वाटायचं. संध्याकाळी आई घरी आली की तो सगळा पसारा पाहून दररोज तेच म्हणायची- “आरे! आता तरी सगळं आवरून ठेवायला शिक.. पुढे शिक्षणाकरिता बाहेर गावी जावा लागलं की सगळं स्वतःचं स्वतः करावं लागेल.. तुला मोठं व्हायचं आहे ना? मग.. लक्षात ठेव कुच पाने के लिये कुच खोना पडता है..” त्या वाक्याने माझा मनावर एक छाप सोडला होता. काळ बदलला, घर बदलला, पण त्या सॉक्स आणि बुटान पासून, दमून आल्यावर लागलेली ती भूक अजून तशीच आहे आणि कदाचित ते वाक्यही त्याच मुळे मला आऐकू येत असावे. त्यावेळी आई पाशी रडायचो. सगळे मित्र घरी जातात तेंव्हा त्यांची आई त्यांना गरमा-गरम खाऐला घालते. तर आई मला समजवून सांगायची की ते सगळे ती कोणासाठी करत आहे. आणि त्या लहानश्या बुद्धिला ते पटून ही जायचा.

आज पुन्हा एकदा मला आईची खूप आठवण आली. आता मात्र मला राहवेना. त्या सगळ्या घडलेल्या गोष्टी एखाद्या चलचित्रा सारखं दिसू लागलं. तेवढ्यात कोणीतरी दार उघडलं आणि kitchen मध्ये येऊन माझ्याशी काहीतरी बोलून आंत bedroom मध्ये निघून सुद्धा गेला. माझा roomie च अशणार अर्थात. पण तो मला काय म्हणाला मला काही लक्षात नाही. मी माझे ओले डोळे लपवण्याकरिता त्याच्या कडे पाठ करूनच उभा होतो. आता मात्र मला अश्रु आवरेना. बाहेर आलो तर bedroom चं दार बंद होतं. तीन्हीसांझा झलेली होती आणि घरात काळोख होता. आधी दिवा लावला आणि तसाच आंत माझ्या bedroom मध्ये निघून गेलो. कोणाला काही कळू नये म्हणून आतून दार लावून घेतलं आणि ढसा ढसा रडलो. पाकिटातून आईचा फोटो काढला आणि नुसताच एकटक पाहत बसलो. रडणं थांबवण्याचा खूप प्रयत्नं केला पण अश्रु काही थांबेना.

तेवढ्यात फोन वाजला. बाबांचा फोन होता. कसंबसं रडणं थांबवलं आणि मग बाबांशी बोललो. बाबांशी अगदी व्यवस्थित बोलण्याचा प्रयत्न केला, त्यांना आजच्या प्रकरणाबद्दल मला अजीबात कळू द्यायचं नव्हतं. बाबा फोन ठेवताना म्हणाले- "आज काय तारीख आहे माहित आहे ना?" मी काही बोलण्याच्या आधीच म्हणाले- “आज 11 February आईचा वाढदिवस असतो लक्षात आहे ना?” मला काही बोलवेना. डोळ्यात परत पाणी येऊ लागलं. आज मला तिची इतकी आठवण का येत होती, आजच ते वाक्य मला का आऐकू येत होते, आजच का ते लहानपणीचे शाळेतून दमून आलेल्याचे दिवस, लहानपणे तिला दिलेला त्रास का आठवत होते, ते लक्षात आलं. मी परत आईच्या फोटो कडे पाहिलं, तेवढ्यात बाबा म्हणाले- “एका महिन्याने आईचा वर्ष-श्राद्ध आहे, तुला India ला येयला जमेल का??”. ‘माहित नाही.. मी विचारतो..’ त्यांनी फोन ठेवला होता. आईच्या फोटो कडे बघत मी अजूनही तसाच रडत होतो. फोटो छातीपाशी घेतला आणि जरा वेळ पडलो. “नात्यांच्या ह्या बाजारातून विक्रेत्यांची दाटी, आणि म्हणे 'तो वरचा' जुळावी शतजन्मांच्या गाठी”.

जरा वेळाने डोळे कोरडे पडले. उठलो आणि स्वतःला आवरून kitchen मध्ये गेलो. ते पोहे आणि तो चहा गार ढोण होऊन गेला होता. आणि खरा तर ती भूक सुद्धा आता मरून गेली होती.

Rohan Ambre

(with valuable inputs from Sudhanwa Agawekar)

The Threshold..

I am all by myself, my wings spread out. The open sea beckoning me towards the horizon. I could feel the breeze blowing into me. It was providing me with the adequate lift. The wind flirting with my feathers as I cut through the air at about 20 knots maneuvering myself as per my wish. The freshness in the air breathe a new life into me. It was my first westerly journey. Hazy glimpses of the first day my mother took me out into the real world, my first flight. Life isn’t about giving up, is it? It’s a world of survival of the fittest. How could I give in? I remember my father saying, the day I don’t feel like flying out of the nest, it would be my doomsday. Life is all about exploration. It’s a gift, that comes wrapped in several layers of decorative paper. Exploring new avenues is like, unwrapping the gift to unveil the beauty of life, full of surprises, ups and downs. It brings a smile to my face.

My father was more driven by principles. His stalwart like personality was something I always admired. Solid as a rock; focussed; not the one to be messed around with, the perfect way to describe him. As he stood at the perch, as the sun set before him, maintaining vigil and keeping evil eyes at bay, made me live in the awe of his hierarchy. My mother was a gem. Gentle, caring and beautiful, her feathers would shimmer while out in the sun. As I take a look around me, I don’t see her. She is nowhere in sight. I have left her way far behind, maybe I won’t be able to see her again. But the values she insinuated into me still linger. I slow down gradually as I see a shore, dazzling like gold. The city looked quite intimidating from distance. As I fly closer, the skyscrapers get big on me. I fly around to encounter a lady standing tall on a perch, solid as a rock, determined and focussed, maintaining vigil on the open sea. I see my father in her. She seems to be exuberant with life, deriving all the energy from the city behind her.

As I alighted on to the harbor, a completely new world welcomed me. The surroundings were so different from the place where I belonged. There was a completely different warmth about the place. As I looked back at the open sea, I could remember my homeland. The birds back there, the beautiful surroundings, the people, my native place, the farms, the greenery, the polluted and populated cities, yet I could smell the fragrance of the wet soil during the first rains! It was all back there. But I had made a choice, to fly away, all alone, leaving my near and dear ones back home. The beautiful charming girl perching just a few branches away, admiring me all day long. I know she loves me as much I do, but I had left her alone. I had left my parents, my family and friends too. Everything that happened to me since my childhood just flashed across my eyes.

Those were some lovely days, I thought, as I dived deep down into the ocean of memories. I could here some familiar chirps. I looked around to see a mother sparrow taking her offsprings for their breakfast. I looked towards the horizon, the sun was rising, or should I say, the son was rising. I turned back at the city where I was, not knowing how this new world was. I tried anticipating, but to no avail. I made an instant resolution, what come may, I will not loose my identity in this dazzling world. As I said this, there stood my dad before my eyes, ‘Go son! A world of opportunities is waiting for you!’, he said. Probably, the qualities I once admired were now in me. As I locked my eyes onto one of the skyscrapers standing before me, it did not bear that intimidating look as it did before. As I squinted through the street that lead to the heart of the city, a voice said. “Mr. Ambre?? Welcome to the New York City and the United States of America!” as the cruise liner behind blew its horn like a bugle as if to notify me that a new battle is in the offing.

Rohan Ambre

January 24th, 2011